Blues For Bas The Dibs - Black Cat Biscuit - David Ronaldo & The Dice feat. Raf Timmermans CC Muze Zolder (27-10-2023) reporter & photo credits: Freddie info band: David Ronaldo & The Dice - Black Cat Biscuit - The Dibs info club: CC Muze © Rootsville 2023

Bas Verheyden is de zoon van Kurt Verheyden en Katrien Boven en oudere broer van Pim en lijdt aan een ernstige en levensbedreigende immuunziekte. Na zijn jonge leven in talloze ziekenhuizen te hebben doorgebracht kwam er plots een helpende hand vanuit het 'Lucille Salter Packard Childrens Hospital' uit Stanford Cal. Daarvoor moest Bas voor enkele maanden verhuizen naar de 'The Golden State' voor een onderzoek waar zo misschien een nieuwe gentherapie zou kunnen worden ontwikkeld om zo Bas zijn leven te kunnen redden.

Voor deze toch wel dure verplaatsing ontstonden overal steunacties en ook bij Kurt's vrienden bij de blues was dit niet anders. Herman Ectors van 'MINE Blues' zocht zo hulp bij diverse festivals en clubs en zo kwam deze 'Blues For Bas' te ontstaan. De plaats van gebeuren werd 'CC Muze' te Zolder met op de affiche bands als 'The Dibs', 'Black Cat Biscuit' en 'David Ronaldo & The Dice' feat. Raf Timmermans aka Lazy Horse. Die avond zal ook het nieuwe 'Live' album 'Burning (A)Live' van 'David Ronaldo & The Dice' worden voorgesteld en zal er zo integraal 5 Euro per verkocht exemplaar worden gestort op de Benefiet rekening voor Bas Verheyden. De 'MC' voor de avond was 'Den Huibbe', je weet wel diene van 'Chilly Willy'.

Den Huibbe mocht dan al meteen het heugelijke nieuws brengen dat festivals als 'Gevarenwinkel', 'Oetsloven', 'Mine Blues' en 'Goezot in 't Hofke' hier vanavond hun voorverkoop voor 2024 zouden starten en de inkomsten van de verkochte tickets zo integraal terug naar 'Blues For Bas' zouden storten en zo kon de avond meteen onder een zeer goed gesternte van start gaan.

Het is een Nederlands-Belgische formatie die de aftrap mogen geven van deze 'Blues For Bas'. 'The Dibs' gebouwd rondom soulshouter Peter Jacobs stond vorig jaar hier op het 'be-MINE Blues' festival en eerder dat jaar brachten ze ook de soul en hun blues richting 'Easter Blues'. De band bestaat verder uit de Gomez broertjes Franky op drums en Mo op gitaar. Als gitarist is er de vertrouwde Stanley Patty en de bassist van de band is Guy Engelen. Deze soulvolle formatie is vandaag de dag ook uitgebreid met Hammond speler Bart Billekens. 

De heerlijke gitaarpartijen van Stanley en Mo vullen meteen de zaal en zo zetten meteen enkele schutere aanwezigen hun eerste danspasjes onder een ontluikende 'Stax' hemel. Remembering Steve Cropper! Een avondje beginnen met nummers als 'Blind Love' en konden we met deze 'The Dibs' al meteen spreken van 'You Got Me Where You Want Me'. Ook Freddie King's 'Now I've Got Me A Woman' deed de positieve sfeer enkel maar toenemen. Blues met een vleugje soul, did we need more?

Zowel de blues- als soulliefhebbers kregen hier meteen waar voor hun geld en zo begon deze 'Balzaal' van 'CC Muze' dan ook meteen maar vol te lopen. Meteen zouden we zo ook het doel van de avond uit het oog verliezen door deze heerlijke sound van 'The Dibs'. Wanneer  James Carr's 'Pooring Water On A Drawning Man' uit 1966 uit de boxen galmt staan alle soul liefhebbers meteen op de eerste rij. Een soul revival pur sang. Mooi en een staaltje van hoogstaande 'Deep Soul' is de original 'Anything' en met 'Feel So Bad' van Chuck Willis blijven we in de soulvolle sixties. Het toetje van deze 'The Dibs' kregen we dan nog met 'I Like It Like That' wat we hier dan allemaal kwamen te beamen en een denderede start van deze benefiet.

Numero Dos voor vanavond is niemand minder dan 'Black Cat Biscuit'. Dit kwintet bestaat uit Bart 'Yasser' Arnauts, Mark 'Mr Mark' Sepanski, Jeff 'Junior' Gijbels, Patrick 'P. Daddy' Indestege en sinds de lente van vorig jaar ook met Raffe Claes. Nadat ze in 2018 als laureaat werden uitgeroepen op de 'Belgian Blues Challenge' mochten ze het jaartje erna een reisje boeken richting Azoren voor hun deelname aan de 'European Blues Challenge'.

Hun optredens staan bol van de interactie met het publiek maar hun sterkste punt zijn zonder meer de originals die hun blues bepalen. Met hun opener 'I Don't Know' is meteen het hek van de dam en wordt iedere vrije vierkante meter hier benut als dansvloer, het is niet voor niets de 'Balzaal'. Je zou denken dat deze 'Black Cat Biscuit' een link hebben met 'Charity' want in juli stonden ze ook te schitteren op het 'Summerfest' van collega Marcel, een initiatief t.v.v. vzw Pinocchio, Een organisatie die zich belangeloos inzet voor kinderen en jongeren met brandwonden.

De harmonica grooves van Mark nemen je mee naar een momentum van hoe deze blues moet worden gespeeld. Intens en puur. Mede ook door hun 'spielerei' op het podium ligt hun blues bijzonder goed in het oor en is zo dan ook de dansvloer hier volledig volzet. Nummers zoals één van mijn favorieten 'Wheels' maar ook 'I Don't Need Your Love' en 'The Way It Is' zorgen ervoor dat iedereen zich hier opperbest voelt.

Komt daarbij nog 'Train 66' met Yasser op de 'guitarbox' en een waanzinnig etaleren van Jeff zijn skills op de drums en wanneer ook Gijbels Sr. wordt opgemerkt in de zaal weten we dat er een drumact zit aan te komen om van te snoepen. Wanneer de mannen van 'Black Cat Biscuit' al aan de champagne zaten backstage besefte de 'MC' van de avond dat ook zij nog een bisser moesten brengen en zo werd het met 'What I Really Want Is You' ook het moment dat Jeffrey zijn drumsticks kwam door te geven aan 'papa' Gijbels, dit voor een nieuwe spotlight en die waren er al veel vanavond.

Als het absolute 'point final' van deze benefiet staan er op het podium onze eigenste rockers van 'David Ronaldo & The Dice'. Tijdens de soundcheck kreeg ik dan meteen al een kiekebisj moment bij het horen van 'Keep Your Hands To Yourself' van Dan Baird en 'The Georgia Sattelites' en was ik zo bijna zeker dat bruno van Gevarenwinkel zijn oogjes ook begonnen te fonkelen. Het begin van deze David Ronaldo en zijn dobbelsteentjes werd nog even op de lange baan geschoven ook al stonden er al wel enkele groupies klaar om het podium te bestormen. Nee, eerst nog even conctact nemen met de papa van Bas in een rechstreekse straalverbinding met Stanford in Californië. Het werd er eentje met horten en stoten want de directe lijn hiet in 'CC Muze' was niet meteen 'Fiber' klaar te noemen.

'David Ronaldo & The Dice' hadden als extra gast Raf Timmermans aka 'Lazy Horse' aangetrokken maar mogen we zeker ook niet Pieter Akkermans vergeten als wizzard on the black & white keys. Verder uiteraard ook naast David Ronaldo himself zijn twee gitaarmeesters Charly Vebinnen en Dirk Lekenne. Marco Epis als meesterlijke percussionist die ook tot in perfectie de drums weet te beroeren en als vervolmaking van de ritme sectie ook nog Tim Van Passel. Let's rock!

Je kan stellen van 'Deep Purple is in Da House' wanneer ze aanzetten met de intro 'Palmyra' en ja hoor wat zou ik dit meesterstukje van de hand van Charly Vebinnen eens in een volledige versie willen horen. Om maar te zeggen dat Charly zich niet hoeft te schamen om zo even in de spotlights te staan. Vanaf dan krijgen we zowat integraal hun 'Burning (A)Live' te horen met nummers als 'Wasted My Live' en het floorfillin' 'n rockende 'Laidback and Easy'. Power van zowat het beste wat ons landje ons in Southern Rock te bieden heeft.

We hebben hier te maken met top muzikanten die gerust eens de bescheidenheid van zich mogen afwerpen want het is gewoon top! Vanavond ook met enkele covers waarnaast hun eigen orignals zonder meer eruit komen te spatten. En toch is er ook een cover waarbij er achteraan in deze 'Balzaal' eentje een muzikaal orgasme krijgt bij het horen van 'Almost Cut My Hair', eentje dat in 1971 door Bil Crosby werd geschreven en tot de klassiekers in het genre hoort.

Je weet het of je weet het niet maar David Ronaldo begint de eerstvolgende dagen aan een trip doorheen het bluesland van de Mississippi, misschien wel om even tot bezinning te komen ;-) Daardoor krijgen we dan ook maar een bluesje met Muddy Water's 'Hoochie Coochie Man' en dus ook met 'de' guest.

The Train keeps on Rolling met nummers als 'Refugee Blues' en 'Substance Boogie' en komen we helaas zo ook aan het einde van deze passage hier. Een mooi einde voor deze wel zeer goed geslaagde 'Blues For Bas' en daarvoor mogen we de talrijke vrijwilligers van de ondersteunende festivals en club een welverdiend applaus geven. Zonder Herman & co geen 'Blues For Bas' zoals we deze vanavond konden beleven en met de hoop dat dit alles niet voor niets is geweest. Het laatste woord is aan onze 'Allman Brothers' met 'Whipping Post!, al konden ze er hier niet genoeg van krijgen....

met dank aan